Μνημείο Αγνοουμένων

Βίωμα, ως εμπειρία | Experience, embodied

Η αλήθεια, κατά τον Χρήστο Γιανναρά, αποτελείται από την κοινή ιδέα, η οποία δομείται πάνω στην προϋπάρχουσα κοινή γνώση με τη σταδιακή κατανόηση του συμβάντος, της ανάγκης, της φράσης. Πρόκειται, δηλαδή, για έννοια της οποίας το περιεχόμενο επαληθεύεται κοινωνούμενο στην εμπειρία της ανθρώπινης σχέσης. Ετυμολογικά (α + λήθη) σημαίνει την εμφάνεια, τη μη απόκρυψη. Εννοιολογικά, εκπληρώνεται από τη σύμπτωση της κοινής διαπίστωσης. Η αλήθεια συντελεί ως συστατική προϋπόθεση στην ανθρώπινη ύπαρξη, με τον ίδιο τρόπο που οι προϋποθέσεις της δικής της ύπαρξης είναι απαραίτητες για να συντελεστεί.

Στο ζήτημα των Αγνοουμένων το οριστικό συμβάν είναι αδιάκριτο, ενώ ουδεμία ανάγκη, ή φράση, συμβάλλουν δομικά στην κοινή γνώση. Με αυτό τον τρόπο, το περιεχόμενο ποσώς κοινωνείται, ή επαληθεύεται. Επομένως, παραμένει εσωτερικά, στο περιβάλλον που δημιουργείται εξ αρχής, ως εμπειρία ψυχική, ως βίωμα ατομικό, βασανιστικό, εκφυλιστικό. Παράδοξα, ακροβατεί μεταξύ λήθης και εμφάνειας, με δεξιότητα που δεν επιτρέπει τη μόνιμη διολίσθηση στις περιοχές εκατέρωθεν του ορίου. Έτσι, διατηρείται ασύμπτωτο, ανεκπλήρωτο, ακατανόητο, με τις εκφάνσεις του να παρουσιάζονται περιοδικά ασαφείς και ατελέσφορες. Η αλήθεια παραμένει, ως μνήμη, κρυμμένη στις πτυχώσεις και τις σκιές της ύφανσής της, εξαίσια θολή.

Η πρόταση περιλαμβάνει ένα γραμμικό αστικό τοπίο μνήμης, παρουσιαζόμενη κατά μήκος του οδικού άξονα. Με τη γεωμετρική της υπόσταση επιχειρεί να παρουσιάσει τις πτυχές και τα συστατικά της, ενώ αναφέρει ονομαστικά τις διαστάσεις και το περιεχόμενό της, διαβεβαιώνοντας για τη διατήρηση τους. Εκατέρωθεν του ορίου, θεωρούμενη από το εσωτερικό ή το εξωτερικό του κήπου, διαχωρίζει το συμβολικό με το πραγματικό, χωρίς να αλλοιώνει την ένταση της δομής της. Ενδιαφέρεται για την επίμονη περιοδικότητα του φαντασιακού, το οποίο παρουσιάζεται με την αρωγή του φυσικού, ή του τεχνητού φωτός, μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού του κήπου, μεταξύ του ονομαστικού και του παραστατικού της δομής, μεταξύ της πραγματικής και της συμβολικής συνθήκης. Στην ταυτόχρονη συγκυρία της λύσης, στο κατά βούληση πέρασμα από το πεζοδρόμιο στον κήπο, επιχειρείται η στιγμιαία συγκρότηση των χωρικών εμπειριών, σε μία προσπάθεια μετάφρασης του ψυχικού βιώματος σε σωματική αίσθηση.

Η πρόταση δεν προσφέρει την αλήθεια. Προετοιμάζει, όμως, για διάλογο, κοινωνία, μετουσίωση. Επιχειρεί να προσφέρει ένα εργαλείο προς την αλήθεια, διατυπώνοντας την προσωπική εμπειρία στην κοινωνική σχέση.

Τρόπος Κατασκευής. 1619 μεταλλικές πινακίδες ύψους 50mm χαραγμένες με το ονοματεπώνυμο κάθε προσώπου με την χρήση ακτίνας φωτός ενισχυμένου με εξαναγκασμένη εκπομπή ακτινοβολίας (laser), στερεωμένες με μεταλλικά ελάσματα πάνω σε μεταλλικό πλέγμα 100x100x2 [mm], στερεωμένο σε μεταλλικό πλαίσιο συνολικών διαστάσεων 740x850 [mm] κατασκευασμένο από γωνιακές διατομές 25x10x3 [mm], και λεπίδες 50x3 [mm], στερεωμένο με συγκολλητικές ραφές στην κάτω του πλευρά σε κοίλη μεταλλική διατομή 40x40x3 [mm], στερεωμένη με συγκολλητικές ραφές σε μεταλλική λεπίδα 120x120x3 [mm], στερεωμένη σε βάθρο σκυροδέματος με μπουλόνια. Το σύνολο των 76 πλαισίων διατάσσεται σύμφωνα με τα σχέδια υπό γωνία 90 μοιρών μεταξύ πλαισίων. Εξασφαλίζονται πλευρικά με διάτρητη λαμαρίνα στη βάση τους. Όλα τα μεταλλικά στοιχεία είναι λευκού χρώματος με αδρή υφή. Το σύνολο της πρότασης είναι προκατασκευασμένο. Θεμελιώνεται επί τόπου με έγχυτο σκυρόδεμα σε λωριδωτή εκσκαφή.